ຊົມສະຖ່ານທີທ່ອງທ່ຽວ

ທ່ອງທ່ຽວໄຫຫີນຊຽງຂວາງຈຸດທີ1

ຕັ້ງຢູ່ທາງທິດຕາເວັນຕົກສ່ຽງເໜືອ ຂອງຕົວ ເມືອງໂພນສະຫວັນ ປະມານ 8 ກິໂລແມັດ, ໃນນັ້ນ ປະກອບດ້ວຍໄຫຫີນທັງໝົດ 334 ໜ່ວຍ,ຈາກການປະເມີນທາງດ້ານນ້ຳໜັກ ແລະ ວັດຮອບຕົວຈິງຂອງອົງການUNESCOແລ້ວເຫັນວ່າໄຫຫີນໜ່ວຍທີ່ໃຫຍ່ກ່ວາໝູ່ມີນ້ຳໜັກຫຼາຍກ່ວາ 10.000 ກິໂລກຣາມແລະມີວັດຮອບ​ໄດ້8.14 ແມັດ, ບັນຫາດັ່ງກ່າວຈຶ່ງເປັນທີ່ໜ້າສົນໃຈວ່າ: ໃນຍຸກ 2500-3000 ປີ ທີ່ຜ່ານມາ(ປີທີ່ໄຫຫີນຖືກສ້າງຂຶ້ນ) (Miss Coloni, 1930-1935), ກ່ອນບໍ່ທັນມີກົນຈັກທີ່ທັນສະໄໝຈຶ່ງໜ້າຕັ້ງຂໍ້ສັງເກດວ່າ: ຄົນສະໄໝກ່ອນຂົນຍ້າຍໄຫຫີນດ້ວຍວິທີໃດ ຈາກບ່ອນຜະລິດໄຫຫີນ (ພູເກັງ) ທີ່ມີໄລຍະທາງເກືອບ 10 ກິໂລແມັດ. ພາຍໃນທົ່ງໄຫ ຍັງມີຖ້ຳ ທີ່ມີຄວາມລຶກລັບທາງດ້ານປະຫວັດສາດອີກຫຼາຍຢ່າງ ທີ່ໜ້າສຶກສາ. ສະຖານ​ທີ່​ທ່ອງ​ທ່ຽວ​ທົ່ງ​ໄຫ​ຫີນ 1 ນີ້ ຍັງ​ຂາຍ​ເຄື່ອງ​ທີ່​ລະນຶກ​ໃຫ້​ແກ່​ນັກ​ທ່ອງ​ທ່ຽວ, ສ້າງ​ເຮືອນ​ຂາຍ​ປີ້​ໃໝ່ ​ແລະ ສິ່ງ​ອຳນວຍ​ຄວາມ​ສະດວກ​ອື່ນໆ.

ທ່ອງທ່ຽວໄຫຫີນຊຽງຂວາງຈຸດທີ2

ຕັ້ງຢູ່ລະຫວ່າງທາງຕົວເມືອງໂພນສະຫວັນ ຫາເມືອງຜາໄຊ ປະມານ 20 ກິໂລແມັດ, ເປັນແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວທີ່ມີໄຫຫີນ ແລະ ຕົ້ນໄມ້ທີ່ສວຍງາມ, ໃນນັ້ນ ມີໄຫຫີນທັງໝົດ 92 ໜ່ວຍ, ມີທາດ 1 ທາດ ຊຶ່ງຊາວບ້ານເວົ້າວ່າ: ສ້າງຂຶ້ນໂດຍຝຣັ່ງ. ແຕ່ບໍ່ມີຂໍ້ ມູນຢັ້ງຢືນ. ໃນໄລຍະທີ່ຜ່ານມາ ນັກທ່ອງທ່ຽວທີ່ ເຂົ້າມາທ່ຽວຊົມແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວແຫ່ງນີ້ ມີຈຳນວນ ເພີ່ມຂຶ້ນທຸກວັນ, ເຊິ່ງເປັນແຫ່ງທີ 2 ຂອງແຂວງຊຽງຂວາງ ທີ່ນັກທ່ອງທ່ຽວສົນໃຈ (ຈາກການ​ເກັບ​ກຳຂໍ້ມູນຕາມ​ບັດ​ເຂົ້າ​ຊົມ). ຄຽງຄູ່ກັບການເພີ່ມຂຶ້ນ ຂອງນັກທ່ອງທ່ຽວນັ້ນ, ໄຫຫີນ 2 ຍັງມີຄວາມຈຳກັດຫຼາຍຢ່າງ; ເປັນຕົ້ນແມ່ນ ບໍ່ມີສະຖານທີ່ໃຫ້ນັກທ່ອງທ່ຽວພັກຜ່ອນ, ​ເສັ້ນທາງ​ເຂົ້າ​ຫາ ​​ແມ່ນມີ​ຄວາມ​ຫຍຸ້ງຍາກ​ຫຼາຍ. ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງເປັນກິດຈະກຳ ທີ່ຈຳເປັນຈະຕ້ອງໄດ້ພັດທະນາ. 

ຕາດຄະແຂວງຊຽງຂວາງ

ຢູ່​ລະ​ຫວ່າງ​ເສັ້ນທາງໂພນ​ສະຫວັນຫາ​​ ເມືອງ​ໜອງ​ແຮດ 99 ກິ​ໂລ​ແມັດ, ​​ແລະ ຈາກ​ທາງ​​ເລກ 7 ​ເຂົ້າ​ໄປປະມານ 5 ກິ​ໂລ​ແມັດ, ທ່ານ​ສາມາດ​ພົບ​ເຫັນ​ຕາດ​ຄະ ທີ່​ເປັນຕາ​ດທຳ​ມະ​ຊາດ ​ມີ​ຄວາມ​ສວຍ​ງາມ​ເປັນ​ຢ່າງ​ຍິ່ງ. ພາຍ​ໃນ​ຕາດ​ ປະກອບ​ດ້ວຍ​ຫຼາຍ​ຂັ້ນ. ​ໃນ​ນັ້ນ ຂັ້ນສຸດ​ທ້າຍ​ມີ​ຄວາມ​ສູງປະມານ 40​-50 ​ແມັດ. ​ແຕ່ລະ​ຂັ້ນ ມີ​ຄວາມ​ສວຍ​ງາມ​ ແລະ ສາມາດ​​ຍ່າງ​ໄດ້​ແຕ່​ລຸ່ມຂຶ້ນ​ເທິງ. ຄວາມ​ກ້ວາງ​ຂອງ​ຕາດ​ ປະມານ 40-50 ​ແມັດ. ພາຍ​ໃນ​ຕາດ ​ແລະ ອ້ອມ​ຂ້າງ ​ປະກອບ​ດ້ວຍ​ຕົ້ນ​ໄມ້ ​ແລະ ຊີວະ​ນາໆ​ພັນ​ ທີ່​ອຸດົມສົມບູນ. ຕາດ​ຄະ ​ມີ​ນ້ຳ​ໄຫຼ​ຕະຫຼອດ​ປີ ​ເປັນ​ນ້ຳ​ທີ່​ເກີດ​ຈາກ​ຮູ​ຜາ. ແຫຼ່ງທ່ອງ​ທ່ຽວ​ແຫ່ງ​ນີ້ ຍັງ​ຈະ​ຕ້ອງ​ໄດ້ຈັດ​ສັນ​ແຫຼ່ງທ່ອງ​ທ່ຽວ​ຄືນ​ໃໝ່, ສ້າງ​ແຫຼ່ງທ່ອງ​ທ່ຽວ​ທີ່​ສາມາດ​ເຊື່ອມ​ຕໍ່​ກັນ ​ເຮັດ​ໃຫ້​ແຫຼ່ງທ່ອງ​ທ່ຽວ​ແຫ່ງ​ນີ້ ຄື​ກັບ​ວ່າ​ບໍ່​ເດີນທາງ​ໄກ​ປານ​ໃດ ​ແລະ ສ້າງ​ສິ່ງ​ຮອງ​ຮັບ​ຕ່າງໆ ​​​ໄວ້ຄອຍ​ບໍລິການ​ນັກ​ທ່ອງ​ທ່ຽວ​ ທີ່​ມາ​ທ່ຽວ​ຊົມ 

ບໍນ້ຳຮ້ອນ

ຕັ້ງຢູ່ພາກຕາເວັນອອກຂອງເມືອງຄຳ ຫ່າງຈາກຕົວເມືອງໂພນສະຫວັນປະມານ 70KM ໄປຕາມທາງເລກ7 ແລ້ວແຍກເຂັົ້າໄປປະມານ 4-5KM ບໍ່ຮ້ອນມີຄວາມຮ້ອນອຸນຫະພູມສູງ ສາມາດເຕົ້າໄຂ່ໃຫ້ສຸກໄດ້ ແຕ່ລະປີມີນັກທ່ອງທ່ຽວທັງພາຍໃນແຂວງ, ຕ່າງແຂວງ ໄປທ່ຽວ ແລະໄປອາບນ້ຳບໍ່ຂາດ ໂດຍສະເພາະ ຍາມງານບຸນຕ່າງໆເຊັ່ນ ບຸນປີໃຫມ່ລາວ ແລະອື່ນໆ ເພາະເຊື່ອກັນວ່າເມື່ອໄດ້ອາບນ້ຳຮ້ອນບໍ່ດັ່ງກ່າວແລ້ວ ສາມາດເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ເປັນໂລກຜີວໜັງ ຢ່າງເຊັ່ນ ເປັນຕຸ່ມຕາມຜີວໜັງໃຫ້ຫາຍດີໄດ້ວ່າຊັ້ນ 

ວັດເພຍວັດເກົາແກ່

ວັດ​ເພຍ​ວັດ ຕັ້ງຢູ່ໃຈກາງຂອງ ເມືອງຄູນ ເຊິ່ງ ຫ່າງຈາກຕົວ ເມືອງ ໂພນສະຫວັນ ປະມານ 30 ກິໂລແມັດ, ເປັນວັດທີ່ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນກ່ອນໝູ່ໝົດ ໃນດິນແດນຂອງ ເມືອງພວນ; ສ້າງຂຶ້ນໃນປີ ຈສ 744, ຈົນມາຮອດປະຈຸບັນ (2006) ມີອາຍຸໄດ້ 675 ປີ. ເຈົ້າລ້ານຄຳກອງ ເປັນອາດຍາປົກຄອງ ເມືອງພວນ ໄດ້ນຳພາປະຊາຊົນ ເພື່ອຊອກ ຫາຊ່າງ ຜູ້ມີສີມືໃນການສ້າງວັດວາອາຮາມ ຈຶ່ງພົບອາຈານທຳມະຄາຖາ ຜູ້ທີ່ມີສີມືໃນການສ້າງວັດ ຢູ່ ຫຼວງພະບາງມາແລ້ວມາສ້າງ. ພໍສ້າງສຳເລັດແລ້ວ ເຈົ້າລ້ານຄຳກອງ ໄດ້ນຳ ພະພຸດທະຮູບ ອົງສັກສິດ ມາຈາກຫົງສາວະດີ (ພະມ້າໃນປະຈຸບັນ) ມາປະທັບໄວ້ ທີ່ວັດດັ່ງກ່າວ. ໃນຍຸກສະ​ໄໝນັ້ນ ເມືອງພວນ ມີຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງເຖິງຂີດສຸດ. ດັ່ງນັ້ນ ວັດເພຍວັດ ຈຶ່ງເປັນບ່ອນຮ່ຳຮຽນ ຂອງ ພະສົງສາມະເນນ ໃນຍຸກນັ້ນ. ຕົກມາຮອດຊຸມປີ ຄສ 1874, ຈສ 1287 ສົງຄາມພາຍນອກ ໄດ້ເຂົ້າມາມ້າງ ເພທຳລາຍ (ເສິກຫໍ້) ເຊິ່ງພວກເຂົາ ໄດ້ຕັດແຂນພະເຈົ້າອົງຕື້ເບື້ອງຊາຍອອກ ເພື່ອຊອກຫາໂລຫະທີ່ມີຄ່າ ແຕ່ສິມຍັງບໍ່ຖືກທຳລາຍ. ມາຮອດປີ ຄສ 1953, ຈສ 1315 ໄດ້ຖືກສົງຄາມ ຂອງຈັກກະພັດ ຝຣັ່ງ ທໍາລາຍສິມ ແລະ ພະພຸດທະຮູບ ເຮັດໃຫ້ເພພັງຢ່າງໜັກ. ຕໍ່ມາ ຮອດປີ ຄສ 1954 ເຈົ້າສຸດທະກຸມມານ (ເຈົ້າຊາຍຄຳ) ເປັນເຈົ້າປົກຄອງ ເມືອງພວນ ໄດ້ນຳພາປະຊາຊົນຊາວ ເມືອງພວນ ປະຕິສັງຂອນວັດ ແລະ ສິມຄືນໃໝ່ ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມສວຍງາມ ຄື ກັບສະໄໝກ່ອນ. ມາຮອດປີ ຄສ 1969, ຈສ 1331 ໄດ້ຖືກສົງຄາມ ຂອງຈັກະພັດອາເມລິກາ ທຳລາຍຈົນໝົດກ້ຽງ ຈຶ່ງຍັງເຫຼືອພຽງແຕ່ ພະພຸດທະຮູບ ທີ່ຖືກບາດແຜຕາກແດດ ໃຫ້ເຮົາເບິ່ງເຖິງທຸກວັນນີ້. ວັດ​ເພຍ​ວັດ ​ຈະ​ຕ້ອງ​ໄດ້​ປັບປຸງ​ ບູລະນະ​ປະຕິສັງຂອນ​ຄືນ​ໃໝ່ ​ເພື່ອ​ປົກ​ປັກ​ຮັກສາ​ຄວາມ​ສວຍ​ງາມ ​ຂອງ​ພະ​ພຸດທະ​ຮູບ ​ແລະ ສິມ​ເກົ່າ​ໄວ້. ນອກຈາກ​ນີ້ ຍັງ​ມີ​ສິ່ງ​ໜຶ່ງ ​ທີ່​ຈຳ​ເປັນ​ຫຼາຍ ​ທີ່​ຈະ​ຕ້ອງ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ແກ້​ໄຂ​​ ເຊັ່ນ: ບ່ອນ​ຈອດ​ລົດ​ ຂອງ​ນັກ​ທ່ອງ​ທ່ຽວ ​ແລະ ພໍ່​ແມ່​ປະຊາຊົນ​ ທີ່​ມາ​ເຮັດບຸນສິນ​ກິນ​ທານ​ ຢູ່​ວັດ​ແຫ່ງ​ນີ້.